nog heel fijn vinden om een beetje serieuze training te krijgen. Bovendien zijn ze vorig jaar gedegradeerd en willen ze heel graag terug naar de 1e klasse. Op dit moment staan we bovenaan, maar we moeten er nog wel even aan trekken. Vorig jaar heb ik het team van mijn dochter gecoacht; zij speelt in Dames 4. Beiden spelen gelukkig in teams waar een aantal ‘kids’ in zitten van ouders met HCR-hartjes, en dat merk je heel goed aan de manier waarop ze taken rondom het team oppakken, leuke dingen organiseren en vrijwilligersfuncties bekleden op de club.’ Wat vind je het leukste aan het coachen van een team? ‘Om verborgen talenten uit het individu of het team te halen waarvan ze zelf niet wisten dat het aanwezig was. Ik ben ‘behoorlijk’ competitief, maar inmiddels kan ik ook heel tevreden zijn als we niet hebben gewonnen, maar wel goed hebben gespeeld.’ En lukt dat ook altijd? ‘Vaak kunnen ze het wel, als ze dat willen. Maar tegenwoordig probeer ik vooral te relativeren. Dat is echt iets wat ik heb moeten leren. En wat daarbij het beste helpt, is op zondagavond naar de Eredivisie kijken. Dan zie je teams en spelers die miljoenen verdienen, vijf dagen per week trainen met toptrainers, fysiotherapeuten, mentale coaches, enzovoort. En toch maken ze soms ongelukkige passes, hebben ze hun dag niet, missen ze voor een open doel of pakken ze onnodige kaarten. Dan denk ik, waarom zouden wij dan zo in de war raken als er op een dag dingen niet goed gaan? Mijn teams weten inmiddels dat ik vaak spelsituaties uit het voetbal haal. Er werd laatst zelfs gewed op welke ik zou aanhalen, haha.’ Naar de toekomst kijkend, ga je nog lang door met coachen? ‘Soms ben ik er wel even klaar mee, want het kan echt veeleisend zijn en het verenigingsleven en de clubliefde zoals het vroeger was, lijkt niet meer hetzelfde te zijn, wat ik jammer vind. Maar hoe dan ook, op de een of andere manier begint het toch altijd weer te kriebelen. Dan is het eind juni, schijnt de zon en sta ik lekker in mijn korte broek op het veld, drink ik met mijn team gezellig wat na de training op het terras en dan vind ik het weer heerlijk, en zeg ik ja. Maar dan in november, als het regent en koud is, vraag ik me af waarom ik dat ook alweer had geantwoord. Maar het blijft leuk om met een team samen te werken, plezier te hebben en te hockeyen! En anders dan bij het zelf hockeyen, denk ik dat je als coach beter wordt naarmate je ouder wordt. Hoewel Janneke Schopman en ik, toen we samen meisjes C1, B1 en A1 trainden ergens in 1996, dachten dat we al geweldige coaches waren, hahaha. Met de kennis van nu, was er in ieder geval nog veel ruimte voor verbetering. En dat blijft altijd zo, want ik leer nog steeds elke keer iets bij.’ Daniëlle, dank voor jouw tijd en vooral bedankt voor jouw jarenlange inzet op HC Rotterdam. “Tegenwoordig probeer ik vooral te relativeren. Dat is echt iets wat ik heb moeten leren.” Daniëlle Coster met Dames 4. Uit de oude doos: Daniëlle Coster met Jongens E2 in 2010. 35
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=